43. Waar komt die naam toch vandaan? Tunnelfist met Boredom
"Mijn broer Gert-Jan organiseert met de bewoners van van het Wilhelmina Gasthuis een feest. Hij woont daar samen met een groep kunstenaars die er ook hun atelier hebben. Het thema is tunnel. Het wordt een tunnelfeest. Denk je dat jij en Jos willen optreden?", vroeg Corné mij terloops op een natte zaterdag in de herfst van 1996.
"Dat lijkt me erg leuk. Ik weet zeker dat Jos ook wil."
Pale Maggot (zie De dronken invaller en Naakt door de gang met de brandslang)was ontbonden, een nieuwe band hadden we nog niet. Wel een paar liedjes, het Casio-drumcomputertje van Louis en de ambitie een nieuwe rockformatie te beginnen.
"We hebben een bandnaam nodig. 's Denken. Het is een kunstenaarsfuifje. Alle kunstenaars zijn altijd alleen maar bezig met elkaar neuken. Ze hebben de verfkwast nog niet uit het ene gat getrokken, of de andere opening moet gevuld. En de mannen zijn het ergste, die zitten voortdurend aan elkaars kont. Iets met tunnel..." Jos keek schalks grijnzend mijn kant op toen hij na een korte stilte zei: "Tunnelfist!. Ja, dat is het, wij zijn Tunnelfist. Met je vuist tot aan de elleboog de tunnel in. Tunnelfist op het Tunnelfeest. Dat zal ze leren, stelletje viespeuken daar in dat Wilhelmina Ketshuis."
Ons eerste optreden werd geen succes, daar in het Wilhelmina Ketshuis. De drumcomputer had kuren, het geluid in de lange, hoge gang was abominabel, ik had de uren ervoor te lang aan de bar van café De Toog gehangen (Lindeboom en Stolichnaya-wodka) en mijn gitaar bleef ontstemmen. Jos kwam met zijn stem niet boven de herrie uit. Het publiek morde en één aanwezige was zo vervelend, dat ik het liefste mijn gitaar in zijn voorhoofd had geplant, ware het niet dat hij een goede vriend van Jos was.
Jos verdacht de mannelijke kunstenaars-bewoners van het pand ervan, hem in de hoek te willen drijven om hem aan een duchtig inwendig onderzoek te onderwerpen, maar dat bleek een niet gegronde vrees.De rest van de avond verliep uiterst gemoedelijk, met leuke acts en dansmuziek, lekkere hapjes en bier. De ochtend erna haalde ik onze muziekapparatuur op en hoorde dat diverse bewoners veel plezier aan ons optreden hadden beleefd.
Eén van de liedjes die we ten gehore brachten was Boredom, dat we later, nadat Jeroen en Louis tot de band waren toegetreden, hebben opgenomen op onze eersteling, Instinct.
In de jaren erna is me vaak gevraagd waar de bandnaam vandaan kwam. Daarop reageerde ik doorgaans met: "Nou, wat denk je zelf?", "Zomaar" of "Dat kun je het beste aan onze zanger vragen." Maar soms vertelde ik bovenstaand verhaal.
De naam heeft ons regelmatig achtervolgd bij bandcompetities en radio-optredens, omdat juryleden en dj's, recensenten en programmeurs er niet zelden door op het verkeerde been werden gezet en een stel oversexte, besnorde, alzijdig kaalgeschoren ruigpoten verwachtten. En dan kwamen wij op. Keurige jongens, zonder buitenissig uiterlijk vertoon en met twee woorden sprekend.
Jeroen heeft lange tijd geprobeerd het maximale uit de bandnaam te halen: Tunnelfist als poep- en plasband die nichten- en schandaalrock voor het voetlicht bracht. Onder die vlag probeerde onze drummer het muzikale product te slijten aan boekers, podia, radio en bladen. Dat Jos de ene na de andere poep-, pies- en sextekst bijschreef op het bandconto, hielp daarbij. Denk aan de Pussy Nauw, Oo! Aa! Sex!, Natural Neckwear en Wagensmeer. Met dergelijke titels én de sprekende bandnaam onder de arm, ging onze noeste bandpromotor aan het werk.
Zo belandden wij als act op de Ogay Night in poppodium Gigant te Apeldoorn, georganiseerd door de uitbaters van het plaatselijke Coming Out-café. Jeroen had er hard voor geknokt ons er te krijgen en daar stonden we dan, voor een zaal vol opgewarmde kerels, ingeklemd tusssen een Donna Summer-drag-act en De Band Zonder Banaan, die het hoofdprogramma verzorgde.
Na ons strakke en goed ontvangen optreden, werd Jos in de kleedkamer door een potige, zeer veel persoonlijke belangstelling tonende Surinamer tegen de wand gedrukt. De man had duidelijk zin in een stoeipartijtje met onze voorman. "Sorry, volgende keer doen we een diepte-interview, okee?" flapte die eruit en hij verdween schielijk in de mensenmassa, zijn enthousiaste bewonderaar beteuterd achterlatend.
Voor ons optreden voor de Rob Acda Award (door ons steevast Rob Acné Award genoemd) in het Haarlemse Patronaat, had Jeroen weer alle promotionele toeters en bellen uit de kast gehaald om ons als schandaalrockformatie uit Billegom neer te zetten. Met Jos had hij de introductietekst doorgenomen - luister maar na op bovenstaande opname. Diens opkomst had hij georkestreerd met de band. "We beginnen dus met Pussy Nauw en als Louis en Martijn "Links, rechts!" zingen, komt onze Bandführer dansend op vanuit de coulissen. Kan dat al meteen zonder shirt, mein Führer? Gelijktijdig gaat het rookkanon spuiten. We sluiten af met Oo! Aa! Sex! en dan is het meteen klaar. Dus - en dan kijk ik even naar de snarensectie - niet op het podium blijven hangen. Daar hebben de heertjes nog wel eens een handje van. Dat is onprofessioneel. En, Louis, Martijn en ik, wij zorgen ervoor dat we klaar zitten en staan vóór we worden aangekondigd en het gordijn opengaat. Dus graag tijdens het laatste nummer van de band vóór ons al naar achteren gaan. Niet dat de jullie dan nog een borreltje gaan halen vlak voor opkomst. Ik ben trouwens niet tegen drank op het podium - dat is rock 'n roll - maar je draagt het niet zelf het podium op, dat staat zo lullig. Je laat het brengen. En dan zet je het glas bóvenop je versterker. Zo moet dat. Okee heren, alles duidelijk?"
De jury sprak schande van het optreden en vond dat we de nagedachtenis van Rob Acné hadden bezoedeld. Eén van de juryleden, Paul van Dijk, tevens boeker van De Winston in Amsterdam waar we vaak optraden, zat met ons terug in de trein. "Eigenlijk zijn jullie een braaf, mediocre bandje, ondanks die naam. Maar door die twee nummers aan begin en eind in te zetten hebben jullie je eigen glazen ingegooid. Wat had je dan gedacht? Rob hield van de jongens, is eraan overleden en dan komen jullie hiermee."
Jeroen was tevreden, want deze publiciteit paste precies in zijn straatje: de schandaalrockers slaan weer toe. Louis en ik hadden zo onze bedenkingen bij de hele poep- en piescampagne, maar lieten het ons aanleunen.
Toen echter de bedenker van de bandnaam er genoeg van kreeg, was het afgelopen met het uitventen van het bruine imago.
Jos verbood Jeroen nog langer op een dergelijke manier reclame voor de band te maken. We waren met onze muziek al lang nieuwe wegen ingeslagen, hoewel de sexkrakers tijdens optredens steevast voorbij bleven komen, omdat anders het publiek erg teleurgesteld zou zijn geweest. En wij zelf ook. Maar in de bandpromotie en werving van optredens en airplay was het niet meer aan de orde.
Op één keer na, toen we in 2008 Disco Queen hebben ingezonden als liedje voor de zanger of zangeres die Nederland op Eurovisiesongfestival zou vertegenwoordigen. Wij hadden Gordon op het oog en hadden dat ook kenbaar gemaakt in een brief bij de inzending. Nooit meer iets van gehoord.
Martijn Rutte, 7 september 2024
Met dank aan archiefkeizers Jan Sjaarda en Louis Kossen voor de foto's