36.Koninginnedag in de Utrechtsestraat: Reeds! met She's The One en NS Dansorkest met Nu Ik Je Niet Meer Zie

Het was druk in de Utrechtsestraat, maar niet zo druk als op het Rembrandtplein. Voor de etalage van de slagerij van Edy de Gruijter stonden drie mannen, jongens nog eigenlijk, muziek te maken. Een vierde ging rond met de pet. De elektra haalden ze vanuit de slagerij, het trottoir en een stukje asfalt waren hun podium.



Het waren mijn vrienden van Sancta Maria, onze middelbare school in Haarlem. Jeroen en Sander woonden boven de slagerij, Marco nog thuis bij zijn ouders in Heemstede. Hij was een jaartje jonger dan de rest. Zij noemden zich Reeds! en dat moet wel een verwijzing zijn geweest naar Wim T. Schippers' creaties Sjef van Oekel en Jacques Plafond. Sander was groot fan.



Achteraan, met zijn rug tegen de pui van de slagerij, zat Marco achter zijn drumkitje, voor hem stond Sander met zijn Fender-Telecastergitaar en een zangmicrofoon, één voet op de stoep en eentje op de weg en naast hem, niet te ver van de drums, had Jeroen met zijn Aria-bas plaatsgenomen. De man met de pet was een goede vriend, dichter Freek, tevens voorzitter van het Godfried Bomans-genootschap. Jeroen en Sander hadden Fatal Flowers-laarsjes aan, een overhemd en jaren tachtig- spijkerbroek, dus tamelijk hoog sluitend en strak in het kruis. Jeroen droeg over zijn overhemd een leren veter, zoals ook Henk Jonkers van The Fatal Flowers wel deed. Marco had afgetrapte gympies aan, een slobberbroek en een tie dye-shirt.

Van tevoren hadden de jongens aangekondigd dat ze gingen optreden op Koninginnedag, met het verzoek een kijkje te komen nemen. Samen met Jacqueline wandelde ik dus richting Utrechtsestraat, voetje voor voetje schuifelend door het overvolle centrum van de stad, ingeklemd tussen blije en luidruchtige, in oranje gehulde mensen met blikjes Heineken in de hand.



Jeroen, Marco en Sander waren de eersten van mijn vriendenclub die in een band speelden en ik wilde ze graag eens aan het werk zien. Sander was, is nog steeds, een enorme Velvet Underground- en Lou Reed-fan en dat konden we horen. Behalve covers van de Velvets brachten de heren ook eigen repertoire ten gehore, dat sprekend leek op de muziek van hun grote voorbeelden. Na een kwartiertje was het op en besloten ze de liedjes nog eens van voor af aan in te zetten. De sfeer was uitstekend en we waren vol bewondering. Een échte band met een écht optreden, in Amsterdam, op straat!

De gitaar stond knoerthard ten opzichte van de rest en daar tekende zich al een klein scheurtje in het bandbastion af. Rode draad in Sanders muzikale leven zijn over gitaarvolume klagende bandleden.



Ik heb in later jaren ooit eens gespeeld samen met Michiel (bas), Sander (zang en gitaar) en Jeroen (toen inmiddels drums) in het Repetitiehuis aan de kade aan het IJ. Het plan was om een doorstart met Reeds! te maken in licht gewijzigde bezetting. Sander zette zijn gitaar meteen zo hard, dat Michiel zijn bas niet kon horen en zelfs Jeroen er nauwelijks bovenuit kwam, hoewel hij toen een gepatenteerde houthakker was die met een zekere regelmaat vellen en koperwerk met een paar ferme drumslagen aan flarden sloeg.

Sander maakte geen onderscheid tussen mineur en majeur akkoorden, wat het samenspelen nogal bemoeilijkte. Evenmin was hij een begenadigd zanger, eerder een prater.

Maar hij stónd er wel op het podium, waar hij met een zekere onderkoeldheid zijn act opvoerde. Dat maakte veel goed, zelfs een berg valse noten die lichtjes uit de maat gespeeld werden.



Waar Sander ook goed in is: teksten schrijven, Engels- en Nederlandstalige. Hij schreef vroeger op de middelbare school al gedichten en daar is hij nooit mee gestopt, hoewel hij het meestal zomaar even tussendoor doet, voor de gein, zonder ogenschijnlijke ambitie. Eén van de leukste teksten van NS Dansorkest, Voor Jou Ga Ik Plat, is van zijn hand. Bedoeld als duet tussen Louis en Marie-Louise, de vrouw van Marco, uiteindelijk gezongen door Jos en Louis in een knus liefdesduet voor twee mannen.

Toen ik met Sander naar Athene fietste, een jaar of acht geleden, verraste hij de lezers van onze blog zo nu en dan met een mooi rijm, soms slechts enkele zinnen lang.

Met de doorstart van Reeds! werd het niets. Ik vond het maar gehark dat nergens heenging. Ik ben er na twee of drie pogingen mee gestopt. Ik was ook al druk met Pale Maggot. Jeroen en Michiel zijn erna doorgegaan met Louis in Magicians. Sander viel af.

Maar het Koninginnedagoptreden in Amsterdam zal ik niet snel vergeten.



Grappig, want ik heb erna met gemak meer dan duizend optredens gezien en ervoor had ik er ook al tientallen achter de kiezen, maar juist deze staat me nog helder voor de geest. Ik wist toen nog zekerder: ik wil in een band! Dat zal de verklaring zijn voor deze nog levendige herinnering.

In die jaren was muziek maken voor bijna alle leden van ons middelbare-school-vriendenclubje een diep gekoesterde wens. Sander speelde gitaar en zong, Jeroen speelde bas en drums, Marco drums, Arjan gitaar, Michiel bas, ik gitaar. Enkelen van ons zijn nog steeds actief.



Af en toe haal ik Sander nog naar een opname van NS Dansorkest. Er zijn nummers waarvan ik bij eerste beluistering weet: die is voor Sander. Zo is het ook gegaan met het nummer Nu Ik Je Niet Meer Zie. Ik had de akkoorden nog niet ingezet, of ik wist, dat ik Sander ging vragen voor tekst en zang. En zo geschiedde. Samen met de achtergrondvocalen van Jos en Louis is het een sfeervol lied geworden, met een fraaie tekst. We hebben de zangpartij vastgelegd aan de huisbar in Sanders woning in Amsterdam-Oost, onder het genot van een biertje en een borreltje.

Martijn Rutte, 20 juli 2024