34.War Child: Conny & The Cowboys met She Gives In
"We gaan optreden voor het goede doel. En wij zijn zelf ook een beetje een goed doel. We verdienen centjes voor Warchild en krijgen er bandexposure voor terug", aldus Jeroen in een bandmeeting met Life To Us aan het eind van het vorige millennium.
In die jaren was Jeroen niet voor één gat te vangen waar het ging om de promotie van onze muzikale activiteiten. Een benefiettour voor Warchild mét verzamel-cd en gastoptredens was zijn nieuwste vondst.
Want Life To Us zou niet alleen optreden om geld in te zamelen voor door oorlog getroffen kinderen, maar wilde ook bevriende acts vragen hun favoriete Life To Us-nummer op te nemen voor een tribute-cd. Op die cd kwam prominent het Warchild-logo te staan er ernaast de naam van Life To Us. We zouden de cd als merchandise meenemen op tour en er ook airplay mee proberen te versieren op de regionale en nationale radio. Ook het geld verdiend met de verkoop van het album ging naar Warchild. Jeroen had Warchild met dit plan benaderd en men was enthousiast. Met de deelname van Warchild in zijn zak, kon hij vele podia ertoe bewegen ons te laten spelen.
In de steden met de meeste fans lieten we de bevriende acts het voorprogramma verzorgen. In delen van het land waar men ons niet goed kende, deden we het alleen, of met maar één van de bevriende acts als voorprogramma. In het Haarlemse Patronaat hadden we een hele stoet muzikale vrienden op sleeptouw, net als in Het Witte Theater in IJmuiden.
Eén daarvan was Conny & The Cowboys, een gelegenheidsformatie van Floor (met blonde pruik op en een paar sokken in haar topje gepropt), Jeroen, Louis, Paul, de buurman van Floor en Jeroen en mijzelf. Floor, aka Conny, op zang, Jeroen op drums, Louis op bas, Paul en ik beide op gitaar. Naast de Life To Us-cover She Gives In zouden we live ook I Saw The Light van Hank Williams, in een uitvoering van Johnny Cash, ten gehore brengen.
Om goed beslagen ten ijs te komen, hadden we afgesproken dat we een aantal keren zouden repeteren in de bollenschuur in Hillegom. Floor, Jeroen en Paul kwamen aangereden vanuit Zuthpen en bleven overnachten. Louis en ik zaten per definitie een groot deel van de week in ons eigen jeugdhonk, op zoek naar rust en op de vlucht voor alle verlokkingen van de grote stad.
Voor buurman Paul waren de repetities overduidelijk aanleiding 'm eens even flink uit de broek te laten hangen. De eerste oefenavond lag hij, nog voor we een noot gespeeld hadden, al aan het bier-infuus. Ik probeerde het hoofd erbij te houden, want er moest wel wat gebeuren om dit bootje geen schipbreuk te laten lijden. Drie ervaren bandleden en twee onervaren liefhebbers, dat vergde duw- en trekwerk om tot een acceptabel niveau te komen. Al oefenend kregen de liedjes vorm.
Al eerder hadden Louis, Jeroen en ik She Gives In opgenomen in de schuur. Spelenderwijs hadden we het nummer stevig onder handen genomen, totdat van het origineel nog maar weinig te herkennen was. Dat is beter dan slaafs kopiëren, want dan blijkt het origineel meestal toch het beste te zijn en had je je eigen poging net zo goed achterwege kunnen laten. Wij kwamen tenslotte uit op een vrolijke shuffle, waar het origineel tamelijk somber en verstild is.
De grote avond in Het Witte Theater brak aan. Voor het optreden besloten Floor, Louis en ik een café in te duiken. Wandelend door een stukje overgebleven vooroorlogs IJmuiden achter het theater, viel ons oog op een afgeragde ouwe sjoelbak van een kroeg. Vanuit het raam hadden we uitzicht op de terminal van waar de veerboten naar Engeland vertrekken. Een verweerde, dame op leeftijd schonk bier en jenever alsof het niets was en vol goede moed togen we een uurtje later naar het podium.
We waren precies op tijd om te stemmen, een laatste keer de afspraken door te nemen en onze instrumenten om te hangen. Daar werd onze naam door de presentator afgeroepen. Vanachter de coulissen wandelden we het felle podiumlicht tegemoet. We keken kort naar elkaar en Jeroen tikte af. Ik zag dat Floor en Paul zenuwachtig waren. Niet alles ging vlekkeloos, maar we speelden ons heel aardig door de twee liedjes heen en daarna was het feest.
Conny & The Cowboys, een mooie herinnering.
Martijn Rutte, 6 juli 2024